[M] Dwie strony

Przechodzeń

Rating: G
Fandom: Twilight, KwN
Pairing: Bella/Edward
Uwaga, depresyjnie!

Świat wiecznej ciemności wcale nie musi być straszny. Próbuję to zrozumieć: ten mrok wokół mnie i wrażenie, że oprócz niego nie ma nic. Czuję się dziwacznie – trochę tak jak w jakimś nierzeczywistym śnie. Z tym tylko wyjątkiem, że wszystko to jest jawą. I mój pokój, i stare biurko, i kanapka, która leży na zakurzonym blacie. Apatia? Skądże. Depresja? Nie, oczywiście, że nie. Nie przejmuj się mną, mówię Charliemu. Nie przejmuj się mną. Ja tylko umieram.

To mógł być kolejny błąd. Problem tkwi w tym, że przestaję odróżniać błędy od prawidłowości. Mój świat – stary, bo ponad stuletni – doczekał się wreszcie końca. Skończył się teraz i tutaj: na jakimś brudnym poddaszu, wśród szumu deszczu. Trochę to smutne, móc żyć wieczność, a umrzeć na własne życzenie. To dla Belli, powtórzyłem sobie. Musiałem przypominać sobie o niej coraz częściej. Życie z nią mnie pociągało. Ona mnie pociągała. Jej dusza, jej ciało, jej krew. Wszystko. Ale nie mogę wrócić. Nie mogę. Nie mogę, nie mogę, nie mogę. Po co mam ją krzywdzić, szczególnie teraz, kiedy znam jej wybór. Chciała żebym żył – nie potrafiłem dotrzymać tej obietnicy. Szkoda. Ja jestem, moja dusza nie. A może nie miałem jej od początku?

Nie jest dobrze, zaczynają widzieć. To śmieszne – znają mnie już tak długo, a dopiero teraz widzą, że ja to nie ja. Czuję się osaczona. Te codzienne pytania o moje samopoczucie, krępujące gesty, ukradkowe spojrzenia. Tutaj w tym świecie, w świecie realnym muszę być normalna. I nieważne, jak bardzo zmuszam się do tej normalności. To moja ofiara. Takie małe udawanie dla dobra innych. Dla dobra Charliego i Renee i Jego. Bo On wiedział, że tak będzie dobrze, że tak będzie lepiej, jeśli odejdzie. Minie jakiś czas – ja zmartwychwstanę – i pójdę go znaleźć. Tak, dokładnie tak zrobię. Może mi wybaczy, że złamałam wszystkie swoje marzenia. Wybaczy mi, musi wybaczyć. Tak. Wybaczy.
- Bello, to ty?
Tak, ja Charlie. To ja. Tylko udawaj proszę, że nie widzisz, jak oddycham bez powietrza.

Administrator

Team Edward

Jejku... ślicznie napisane. Ale fakt strasznie depresyjne Sad

Przypomniały mi się wszystkie momenty z Księżyca w Nowiu, przy których płakałam Sad

A to:
"Tylko udawaj proszę, że nie widzisz, jak oddycham bez powietrza." i to:
"Apatia? Skądże. Depresja? Nie, oczywiście, że nie. Nie przejmuj się mną, mówię Charliemu. Nie przejmuj się mną. Ja tylko umieram."
Cudne Very Happy

Edit:
No tak Bells mnie wyprzedziła z jednym cytatem Smile

Cullen

Genialnie napisane.
Ty to pisałaś,czy tłumaczyłaś?
Mi również podoba się ten cytat,co Wam,dziewczęta ^^
z niecierpliwością czekam na drugą część! o ile takaż będzie.

Administrator

Sądzę, że Briallen sama to pisała. Ona ma talent Very Happy

A poza tym inaczej podałaby zapewne link do oryginału.
No i wątpię, czy angierlskie zieci potrafiłyby coś takiego napisać - Polacy górą! Very Happy

Team Edward

Masakra. Takie dołujące cholernie. A przed chwilą miałam dobry humor! trzeba jakieś ostrzeżenie dać :/ Świetnie napisane, zajebisty styl... nie nie umiem tego inaczej określić. Brak słów.
Vampir: Bez przekleństw, proszę

Wampir z Denalii

Przeczytałam i bardzo mi się spodobało. Nie mogłam się przez chwilę połapać o kim jest mowa w poszczególnych akapitach, ale potem już zakumałam.
Masz bardzo przyjemny styl i czyta się to ff lekko. Mi tam bardzo smutno po tym nie jest. Chyba nastrój mnie nie wciągnął

Wampir z Denalii

Króciutkie, szybko się czyta, świetna treść... Nic dodać nic ująć!! Masz wielki talent do pisania opowiadań Smile

Podziwiam Cię za to! Opowiadanie rzeczywiście depresyjne, ale bardzo mi się spodobało Very Happy

Wampir

Dołączam się do moich poprzedniczek. Lekko się czyta i rzeczywiście smutne. Ale to nadaje charakteru.
Mam nadzieję, że spotkam jeszcze jakieś Twoje dzieła.